'त्या पूलावर ...'
ती आली होती,
डोळ्यात वादळ घेऊन,
मात्र होती निश्चल.
फिक्या चेहऱ्यावर होतं,
निश्चयी लालगडद लिपस्टिक.
विचारांचा पारवा घुमत होता,
तिच्यात भरलेल्या रीतेपणात,
तिथल्या कासावीस शांततेत.
मौनाच्या पूलावर उगाच रेंगाळलो,
मागेपुढे ..
अंदाज घेत ...
पण पावलं रेटली नाहीत,
तिच्या अवकाशापर्यंत.
राहू दे निदान हा पूल शाबूत,
तिच्यापर्यंत पोहोचण्याच्या शक्यतेचा.
उसवलं होतं काहीतरी आत,
माझ्या कोषानी सांधता न येणारं असं.
धग जाणवत होती,
श्वासाचे विस्तव धुमसण्याची,
ती निर्धोक होती तिथे,
तरी,
डोळ्यांचे पहारेकरी होते,
माझ्या हालचाली टिपत.
का वाटत होतं तिला?
मी सांगावा हक्क,
तिच्या बेनामी जखमांवर.
क्षितिजं ओसंडायच्या बेतात असतांना,
चलबिचल मनस्थितीत उठलो,
कॉफीचा वाफाळता कप,
ठेवला समोर निवण्यासाठी.
विषयांतर म्हणून रीचवलेही,
तिने कडूगोड घोट.
विषय नेमका नव्हता माहित,
पण प्रसंगाला संयमी बगल दिली,
नेहमीप्रमाणे.
सावरू दिलं तिचंच तिला.
कधीतरी मग,
तंद्रीतून बाहेर येत,
'येते मी' एवढंच म्हणाली.
मीही मान डोलावली.
कोणास ठावूक का,
जाता जाता,
मान वळवून,
फुललेल्या चाफ्यासारखं हसली.
जणू संपली परीक्षा,
सापडली निरुत्तरीत उत्तरं.
अतासा तो चाफा दरवळतो,
आठवणींच्या निर्माल्यात.
म्हणून टाळतो हल्ली कॉफी,
का रेंगाळणं त्या पूलावर,
जो पोहोचत नाही कुठेच ...
- प्रसाद साळुंखे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा