नमस्कार दोस्तांनो,

चुरापाव वाचण्याआधी चुरापावविषयी थोडं सांगतो. चुरापावची तोंडओळख म्हणा हवं तर. बर्‍याच जणांना चुरापाव माहितदेखील असेल, कधीनाकधी त्याची तोंडओळख (शब्दशः तोंडओळख) झालीही असेल कदाचित. तुम्ही नाक्यानाक्यावर वडापावच्या गाड्या पाहिल्या असतील. त्याच वडापावची चटणीपाव आणि चुरापाव ही धाकटी उपेक्षित भावंडं म्हणूयात. म्हणजे पहा ना वडापाव आता गाडीवरुन, मॉलमधून, फाईव्हस्टार रेस्टॉरेंटपर्यंत गेला. आता तर बर्‍याच राजकीय पक्षांशी त्याची सलगी ऐकीवात येतेय, पण इतकं असूनही चुरापाव आणि चटणीपाव उपेक्षितच. लोकांना चटणीपावचं नाव तरी माहित असतं, तर दुसरीकडे चुरापाव जवळजवळ नामशेष होण्यातच जमा आहे.

तसा हा चुरापाव वडापावइतका चविष्ट नाही, पोटभर नाही, नुसताच एक हलकाफुलका टंगळमंगळ पदार्थ. चुरापाव हा एक विचार आहे एक 'easy going attitude'. मी साहित्यातला जाणकार नव्हे, साहित्याला वेगळीच उंची वगैरे देण्याचा विचार ब्लॉग सुरु करण्यामागे नाही. हा ब्लॉग खरंतर माझ्यासारख्या चुरापाव लोकांसाठी ज्यांना केवळ वाचायचंय बघायचंय आणि सोडून द्यायचंय. माझी चुरापावविचारसरणी कोणाला आवडो न आवडो वडे तळायला सुरुवात झालीय ...

पुन्हा भेटूच ...

रविवार, ६ एप्रिल, २०१४

एकटा जीव सदाशिव - भाग १



"तू एकटा कसा काय पिक्चर पाहू शकतोस?" शक्य तितक्या त्रासदायक आवाजात तिने माझ्या तोंडावर प्रश्न चक्क फेकला.  मला तर कसले एक एक चू असतात जगात हे तिने मनात म्हटलेलंही ऐकू आलं. तो पर्यंत एकटं सिनेमाला जाणं मला नॉर्मल वाटत होतं.  आता मलाही ते उगाचचं अबनॉर्मल वाटायला लागलं. पण अशी प्रतिक्रिया मी मारी बिस्कीट कोणी मटणाच्या रश्श्यात बुडवून खाल्लं असतं तरी नसती दिली.  मला ते हेही इतकं अबनॉर्मल वाटत नाही. मागे एकदा कल्याणच्या मेट्रो जंक्शन मॉलमध्ये मॅकडोनाल्डचं आइस्क्रीम  पैजेखातर सॉस बरोबर खाल्लेलं.  काही पोटंबिटं बिघडत नाहीत. सगळ्या अंधश्रद्धा आहेत.   सगळं ठीक म्हणजे सगळं नॉर्मल. 

पण तरी असं का म्हणावं तिने.  असं म्हणजे 'असं' अशा पद्धतीने.  जनता आपसे जबाब चाहती है असं वाटायला लागलं राव.  आता लोकांना जे चित्रपट आवडतात ते त्यांना का आवडतात ते मला कळत नाही आणि मला जे सिनेमे आवडतात ते मला का आवडतात ते (मला आणि ) लोकांना कळत नाही म्हणून लोकंलोकं वेगळे जातात आणि मी अनोळखी लोकांबरोबर एकटा सिनेमा पाहतो. 'लय मोट्टा शाना हायिस' टाइप प्रतिक्रिया कोणी कितीही देऊ देत पण हे खरं आहे.  म्हणजे मी कुठला सिनेमा पहायचा हे लोक ठरवणार का? आणि ठिकाय ठरवू देत, पण लोकांचं ठरतं कुठे? ठरल्याप्रमाणे होतं कुठे? कोणी हाफिसच्या कामाने  दिल्लीला जातो, कोणाच्या मावशीच्या मुलाचं लग्न, कोणाची नव्याने सुरु झालेली ccd वारी, कोणाचा ब्रेकअप, कोणी जन्मजात कंटाळलेला. सिनेमेही पूर्वीसारखे आठवडेच्या आठवडे राहत नाहीत. ठिक आहे ठरवू देत जाऊ पुढच्या आठवड्यात असं म्हणण्याची मुभा नसते.  यांचे प्लान्स होइहोइस्तोवर सिनेमा थेटरातून निघून गेला काय घ्या. त्यातही सर्वानुमते टुकार सिनेमा ठरवायचा. आणि आपण काही सुचवलं तर हे बघ सिनेमा पाहणं महत्वाचं नाहीये सर्वांनी भेटणं महत्वाचं.  अरे मग मॉल आणि हॉटेलं कशासाठी आहेत. यावर,  नाही हॉटेलातही जायचं पण सिनेमा संपल्यावर.  एक ना धड.  त्यात एक  कोणीतरी महाभाग सिनेमा सुरु होऊन वीस मिनिटं झाली तरी उगवणार नाही.  ना मेसेज ना कॉल. आता येत नाही बहुतेक असं वाटत  असताना नेमका फोन खणखणार "आरे जरा बाहेर ये ना"  मग तिकटी कोणाकडे आहेत शोधा.  चुळबूळ चुळबूळ करा. मग एकदाच्या सापडल्यावर excuse me excuse me करत लोकांच्या चपला तुडवत महाभागाला शोधायला बाहेर या.  "किती मिस झाला?" "हे ते गाणं गेलं काय रे?" "टॉयलेट कुठे आहे?" अशा प्रश्नांना सामोरे जा. म्हणून एकटं जाणं कधीही ब्येष्ट.  तुमच्या सोयीचा सकाळचा स्वस्तातला शो. मस्त सायीदार चहा बनपाव घरी मारावा आणि सकाळचा शो पाहून दुपारच्या कोलंबीचा रस्सा, फ्राय पापलेटच्या तुकडीच्या जेवणाला घरी हजर. वहावत गेलं यांचं ते प्लानिंग नि गेटटुगेदर. 

मुळात एकट्याने  सिनेमा पाहताना तुम्ही सिनेमा पाहता. तुमच्या हृदयाचा पावभाजीचा तवा करणारी (गजहब का काय ते ढाणे म्हणतात नं  ते तसलं) ती असा मस्तपैकी अनारकली घालून मात्र तुमच्यापासून चार पाच खुर्च्यांचा अंतर राखून बसलेल्या माजोरड्या फर्स्टक्रशच्या नादात सिनेमाचा विचका होत नाही.  उगाच आपलं चार पाच मिनटांनी 'तिरपा कटाक्ष भोळा' च्या अपेक्षेने पहावं तर या  आपल्या आपल्याआपल्यातच. खिखी खुखू कानगोष्टी सगळं चालू पण तुम्ही आपले बघे.  भो मध्ये गेला पिच्चर लय झालं आता हे चार खुर्च्यांचं अंतर नाय इंटरवलात पास केलं ना … अशा विचारात असतानाच इंटरवल होतो.  आणि आमची नेमकी कॉर्नर सीट असल्याने पॉपकोर्न, सामोसे, कोक आणायला आम्हाला पिटाळलं जातं. ज्याचं कधी कोंट्री मिळतं कधी नाही.  आणि तिच्यासमोर सालं मागुही शकत नाही.  now talk logic for a change जर चार खुर्च्यांचं  अंतर ठेवून अशी फजिती होणार असेल तर एकटं गेलेलं काय वाईट.  सिनेमा चांगला असला तर पाहू नाहीतर क्राउड चांगली आहे का ते पाहू.  अगदीच काही नाही तर खुर्च्यांची अंतरं कमी होतील खात्रीलायक , लिहून घ्या.  तसंही तिरपे कटाक्ष न मिळाल्यास मिळतील ते कटाक्ष तिरपे मानण्यात यावेत असा नियम आहेच.  खरंच.  अग्निपथमधल्या  अमिताभ सारखं तिरपं बसल्याने पण फायदा होतो.  खरंच.          


मुळात एकटं सिनेमाला जाणं म्हणजे खर्च कमी.  चुकूनमाकून कोरीव भुवया ( ललनांच्या बरं)  तुमच्याकडे वळल्याच तर हाताची घडी घालून उजव्या मुठीचा हनुवटीला रुबाबदार टेकू देऊन किंचित आठ्या पाडून सिनेमा पाहतांना आपण किती अभ्यासपूर्ण वगैरे पद्धतीने सिनेमा पाहतो असा खोटा आव आणता येतो.  सिनेमा चांगला असेल की  नाही याबद्दल साशंक असल्यास स्टेरवेच्या बाजूला इनमिन एका रांगेत तीनचार सीट्स असतील असा एक छोटा चौकोन असतो तिथली जागा पटकवावी.  सिनेमा चांगला असेल तर सिनेमा पहा नाहीतर बाजूला 'भिगे होठ तेरे' रिपीट सोंग मोडवर सुरूच असतंच.  इंटरवलला "च्च . . . " "श्या .. " ऐकायला येतं (त्यांच्याकडून)   कधी कधी त्यांच्याकडे थोड्या थोड्या वेळाने बघत राहिलं तर काही अपवाद वगळता  ते अनकंफर्टबल होतातही, तेव्हा दुनियेला अनकंफर्टबल करणार्‍यांना आपण दोन एक सेकंद का होईना अनकंफर्टबल केलं या विजयी मुद्रेने मी पुन्हा सिनेमा पाहतो.                 



क्रमश:                                                                        

1 टिप्पणी:

  1. आपला ब्लॉग खुप छान आहे. जर आपल्याला आपले लिखाण अजून जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत पोहोचवायचे असेल तर 'ब्लॉग डिरेक्टरी' हा एक उत्तम पर्याय होऊ शकतो. त्यासाठी 'मराठी ब्लॉग लिस्ट' या मराठी ब्लॉग च्या डिरेक्टरीवर आपण आपला ब्लॉग जोडू शकता व त्याद्वारे जास्तीत जास्त लोकांपर्यंत आपले लिखाण पोहोचवू शकता. धन्यवाद.
    मराठी ब्लॉग लिस्ट ची लिंक :- http://marathibloglist.blogspot.in/

    उत्तर द्याहटवा