मी कशाला आरशात पाहू ग???

मी कशाला आरशात पाहू ग???
म्हणालीस आरसा बघत जा कधीतरी
काय केलयस स्वतःचं
चेहरा सुकलाय काळवंडलाय
पिंग्या केसांनाही नाहीए तेलपाणी
दाढीचे खुंटही वाढलेत
नेहमीचं बोलून तिनं दार लोटलं
तिचं जाणं महत्त्वाचं होतं

त्यादिवशीचं माझंही जाणं महत्त्वाचंच होतं
काखेतली बॅग सांभाळत आत घुसलो
माझं ऑफिस वाट बघत होतं
माझं ऑफिस, माझं केबिन, माझ्या फायली,
माझा बॉस, माझं काम
आणि माझा कोणीच नसलेला मला आत ढकलणारा तो
"अंदर सरकोना भाय" मोठ्यांदा ओरडला
"आपका बॅग आगे लो तो जगाह बनेगी"
घामाच्या धारा, काय वैताग आहे
"XXXके आदमी सरकने को जगाह नही बॅग कहासे सरकाऊ"
माझं माझ्या हिंदीतलं उर्मट उत्तर
प्रत्युत्तरादाखल त्याचं आग ओकणारे डोळे रोखणं
गाडीतली नेहमीची भांडणं
ट्रेनही नेहमीच्याच लयीत
'तुका म्हणे हेचि सर्वसुख' रंगात आलेलं भजनी टोळकं
गर्दी कसली माणसांची दलदल
श्वास घ्यायची धडपड
कसेही घुसतात
पॅंटचा बॉटम माखणार आज
"आऽऽऽ एऽऽऽ अबे क्या .. प कऽऽऽ "
आणि एकच गलका, गोंधळ
क्षणभर शांतता
"गिरा क्या?" "मरगया लगता है"
संवेदनाहीन चौकशी
माझीही कानोसा घ्यायला वळवळ
मघाचचे आग ओकणारे डोळे दिसत नव्हते कुठेच
कदाचित बंदही झाले असतील कायमचे एव्हाना
म्हणजे तो .. मघाचचा ...

सगळे आवाज बंद
ही माणसं काय सांगताहेत मला?
कुठलं स्टेशन? कुठली ट्रेन?
ही कोण माणसं? आणि का ढकलताहेत मला?
उतरणार्‍यांची तारांबळ
मला जवळजवळ ढकललंच
डोक्यात टपल्या, गुद्दे
काहीतरी पुटपुटून उतरलेल्यांनी जीना धरला
मी कसाबसा बाकड्यावर बसलो
माहित नाही किती वेळ?

एकामागोमाग एक गाड्या आल्या गेल्या
माणसं डोळ्यासमोरून सरकत राहीली
गर्दी ओसरे पुन्हा वाढे
भरती-ओहोटी जणू
मी मात्र कधीपासूनचा क्षितीजाशी डोळे जडवून बसलेला
माझ्याही नकळत बॅग पोटाशी घेत होतो
माझा कोणीच नसलेला तो थोडसं पुढे सरकून घेईल या अपेक्षेने

"तुमचा सेल वाजतोय" कोणीतरी म्हटलं
"पियेला रहेगा"
"कुठून आलात? कुठे जायचय?"
उत्तरादाखल भेदरलेले डोळे
आणि " तो .. तो .. तो.." अस्पष्ट संवाद

अंधार काळाठिक्कर होत गेला
गर्दीतल्याच एकदोघांनी मग घरी आणलं
मित्र होते सकाळच्या गाडीतले
घरी बायको प्रश्न विचारून रडवेली झाली
भूक नव्हती झोप येईना

हल्ली ती रोज मला कोंडून जाते
आरसा बघ म्हणते गमतीने
पण जेव्हा जेव्हा आरसा बघतो
तेव्हा तेव्हा मान खाली घालतो
आग ओकणारे डोळे मला स्वस्थ बसू देत नाहीत
आतल्याआत ठेवतात धुमसत मोकळं रडू देत नाहीत

त्या गर्दीतला एकटा मीच का धुमसत राहू ग?
त्याचं मरण मी का जगत राहू ग?
असलं मरण मी कशाला आरशात पाहू ग?

-प्रसाद