नमस्कार दोस्तांनो,

चुरापाव वाचण्याआधी चुरापावविषयी थोडं सांगतो. चुरापावची तोंडओळख म्हणा हवं तर. बर्‍याच जणांना चुरापाव माहितदेखील असेल, कधीनाकधी त्याची तोंडओळख (शब्दशः तोंडओळख) झालीही असेल कदाचित. तुम्ही नाक्यानाक्यावर वडापावच्या गाड्या पाहिल्या असतील. त्याच वडापावची चटणीपाव आणि चुरापाव ही धाकटी उपेक्षित भावंडं म्हणूयात. म्हणजे पहा ना वडापाव आता गाडीवरुन, मॉलमधून, फाईव्हस्टार रेस्टॉरेंटपर्यंत गेला. आता तर बर्‍याच राजकीय पक्षांशी त्याची सलगी ऐकीवात येतेय, पण इतकं असूनही चुरापाव आणि चटणीपाव उपेक्षितच. लोकांना चटणीपावचं नाव तरी माहित असतं, तर दुसरीकडे चुरापाव जवळजवळ नामशेष होण्यातच जमा आहे.

तसा हा चुरापाव वडापावइतका चविष्ट नाही, पोटभर नाही, नुसताच एक हलकाफुलका टंगळमंगळ पदार्थ. चुरापाव हा एक विचार आहे एक 'easy going attitude'. मी साहित्यातला जाणकार नव्हे, साहित्याला वेगळीच उंची वगैरे देण्याचा विचार ब्लॉग सुरु करण्यामागे नाही. हा ब्लॉग खरंतर माझ्यासारख्या चुरापाव लोकांसाठी ज्यांना केवळ वाचायचंय बघायचंय आणि सोडून द्यायचंय. माझी चुरापावविचारसरणी कोणाला आवडो न आवडो वडे तळायला सुरुवात झालीय ...

पुन्हा भेटूच ...

शुक्रवार, १८ एप्रिल, २०१४

एकटा जीव सदाशिव - भाग ३





मी गणपति विसर्जनालाही एकटा जातो गिरगावात.  म्हणजे बाकी सगळे पोहोचायच्या आधी मी साडेपाच सहा पासून गिरगावात हजर.  मी आणि कॅमेरा बस (बाकी क्या मेरा क्या तेरा . . .  असो ).  मस्त सगळी मंडळं आपली.  अगदी कोणाकडूनही  फुटाणे , खोबरं, केळं, शिरा, अण्णा गणपति असेल तर गुळ-पोह्याचा चांगला मूठदोनमूठ प्रसाद घ्यावा. ठेंगण्या ठुसक्या गोडुल्या गोजिरवाण्या गणपतीपासून ते भव्य अवाढव्य मुर्त्यांचे फोटो काढता काढता दोन अडीज तास कसे जातात काही काळत नाही.  आला आला  खेतवाडीचा आला, चंदनवाडीचा आला, वरदविनायक आला, चिंतामणी आला एकामागून एक सुरूच.  एकटं कसं काय ते वाटतच नाही.  बाकीच्या वेळी माणसं रांगेत उभे राहून गणपति पाहतात, पण इकडे गणपतीच रांगेत येतात आणि माणसांचा निरोप घेतात. " तुमची ती नवसाची रांग नको , VIP पास नको, मुखदर्शनाचा फार्स नको, भक्त आणि कार्यकर्त्यांची ढकला ढकली  नको , माझे भक्त आणि मी काय ते बघून घेऊ, मला घटकाभर भक्तांमध्ये सोडा बस्स … POP च्या मांडवातून , AC च्या कृत्रिम ताजेपणापासून सुटका करून मोकळा श्वास घेऊ द्या "  असं जणू बाप्पा सांगत असावा म्हणून तर वेगळंच तेज असतं विसर्जनाला.  कावरे बावरे फॉरिनर्स, चाटवाले, सॅंडविच, समोसे, चहावाले  आणि हवशा नवशा गवशा भक्तांची नुसती गर्दी गर्दी गर्दी.  पण या गर्दीचा राग नाही येत.  उलट एक वेगळीच उर्जा जाणवते.  बाकी एवढ्या गर्दीत एकटा फिरणारा बहुतेक मी आणि बाप्पाच.

ट्रेकला जाताना मुद्दाम मागे मागे रहायचं. फक्त शेवटचा माणूस नजरेच्या टप्प्यात ठेवायचा.  माझा अनुभव सांगतो (मी तो काय अनुभव तो किती पण भारी वाटत) तर माझा अनुभव सांगतो गर्दी असली कि निसर्ग बोलत नाही माणसंच बोलतात.  पण असली नसती थेरं कोणी करू नयेत, नाही तर निसर्गाचं ऐकायच्या नादात एक वळण असंही येतं की गर्द रानराईत आपण एकटे आणि पुढे पायवाटेला दोन फाटे फुटलेले … गड्या डावा की उजवा? फोनला रेंज असली तर नशिब नाही तर द्या हाकारे हुकारे आणि खा शिव्या.  "कोणीही मागे मागे रेंगाळू नका , फोटो काढायच्या नादात एकटे पडू नका (तुमचं नाव ) काय हं … नाहीतर (अगोदरच्या  हाकारे हुकारे पराक्रम केलेल्या  ट्रेकचं ठिकाण )  सारखं कराल …  तेव्हा  हं (धमकीवजा 'हं' )" असं पुढच्या प्रत्येक ट्रेकला ऐकावं लागेल. मला डोंगरमाथ्यावर एकटं उभं रहायला आवडतं, कारण तिथे माणसं नसली तरी एकटं वाटत नाही.

बहुतेक कलाकारांना बाथरूममध्ये वगैरे सुचतं.  म्हणजे गायकीतली नवी जागा, नवीन कविता, चाल, नाटकाचा शेवट असा नविन साक्षात्कार बाथरुममध्ये वगैर होतो.  एकटं  असताना.  न्यूटन माहितीय? तो एकटाच होता म्हणे झाडाखाली, सफरचंद सुद्धा म्हणे एकटंच पडलं खाली. असो इतक्या चिंधी मॅटरला कशाला मोठ्यांचे रागरतन हवेत.  सांगायचा प्वाइन्ट असा की एकटं असतांना आपण जास्त जागरूकतेने आणि लक्षपूर्वक कामं करतो. अपवाद हापिस.

ओशो बाबा म्हणतो The aloneness is total and complete. Not loneliness but aloneness. Loneliness is always concerned with others; aloneness is concerned with oneself'  अलोन म्हणजे ओशोच्या भाषेत परिपूर्ण.  एक म्हणजे पूर्णांक. १ म्हणजे १.   १ म्हणजे  ०.५ नव्हे.  ही परिपूर्णता मी अनुभवतो.

त्यादिवशी विचार करत होतो सालं एकटं असणं इतकं रंजक असेल तर त्यापुढची स्टेज गाठायला हवी.  छे आत्महत्या नाही.  म्हणजे बघा एकटेपणाच्याही पल्याड जाता यायला हवं. स्वत:लाही स्वत:पासून वेगळं ठेवता यायला हवं.  स्वत:च्या अस्तित्वाची कापसाची म्हातारी करून हवेत सोडावी.  स्वत:च्या अस्तित्वाच्या पलिकडचं काहीतरी अनुभवावं.  हे नेमकं काय ते शब्दांत मांडणं, समजावणं कठीण.  परवा वायोलिन वाजवतांना राग बाजूला पडून काहीतरी वाजू लागलं …  वेगळं.  चांगलं वाईट माहित नाही.  पुढे पुढे तर वाटत होतं बो आपोआप सरकतोय , बोटं आपोआप पडताहेत, आपोआपच  वाजतंय आणि मी फक्त ऐकतोय. एक क्षण असा आला की वायोलिन तर वाजतंय पण मी नाहीसा होत गेलो हळू हळू .  फ्फुल्ल तंद्री.  दारावर टकटक "जेवायला ये किती हाका मारायच्या,  ठेव ते आता तुनतुनं , जेवण थंड झालं" आई मला कधी एकटं पडू द्यायची नाही.                             
 


समाप्त
                                                                

६ टिप्पण्या:

  1. अरे ! हे तर सेम टू सेम....अप्नि story मिल्ति है.
    बेस्ट मित्रा...आवडल...

    उत्तर द्याहटवा